schrijfworkshop en -wedstrijd

Een aantal weken geleden – bij nakijken zie ik dat het maart was – volgde ik een workshop van Bibliotheek IJmond. Totaal niet in mijn regio maar het internet brengt je nog eens ergens. Auteur en redacteur Maria Genova gaf de workshop, ‘Korte verhalen schrijven’.

Leuke tips over beeldend schrijven, het toepassen van de tijd in je verhaal en manieren om je verhaal sterker te maken. Geen sterk verhaal als in een broodje aap, maar eentje die op een stevig fundament staat.

In dezelfde periode van de workshop had de bibliotheek ook een schrijfwedstrijd lopen. Meer info over de achtergrond van de wedstrijd lees je hier. Klik maar even, is op leuke wijze ontstaan :-).

Ik deed mee om de tips van Maria gelijk in de praktijk te kunnen toepassen. De titel lag vast, de inhoud open voor interpetatie. Lees hieronder mijn versie van De boekentas voor mevrouw Taekema.

Niet perfect en ook niet gewonnen, maar leuk om te doen. Klik hier om het winnende verhaal te lezen, die mevrouw Taekema maakt wat mee…

De boekentas van mevrouw TAekema

‘Geef me die tas! Nu!’ Katy zit ineengedoken in een auto. In haar armen de tas die ze vond bij de bushalte. Ze denkt terug aan eerder die ochtend. Had ze geweten hoeveel ellende een simpele boekentas haar zou brengen was ze zonder omkijken de bus ingestapt en was die tas gewoon blijven staan.

Maar nee, Katy van der Drom, altijd eerlijk en hulpvaardig. Natuurlijk laat ze niet iemands eigendom zomaar verregenen, dus had ze de tas opgepakt en deze op haar schoot omgekiept in de hoop de eigenaar te identificeren. Een stapel zware boeken met nietszeggende titels viel eruit, papiertjes van kauwgum voor een frisse adem en een afgescheurd notitieblaadje. Marlies T… was nog net te lezen. Katy dacht dat de volgende letter een a was, maar misschien ook wel een o? Marlies Ta of To… dat bracht haar geen stap verder.

In de verte ziet ze de bus aankomen die haar naar het centrum zal brengen. Ze propt de boeken terug in de tas en besluit deze in te leveren op het gemeentehuis, iemand zou zich vast wel melden. Ze stapt de bus in en ziet nog net dat er een man aan komt lopen, die al kauwgom kauwend en met zijn blik gefixeerd op de tas op een afstandje blijft staan kijken. Net voor de bus weg rijdt trekt de man een sprintje en maant de buschauffeur tot stoppen. Ook hij stapt in en neemt plaats vlak achter Katy. Katy voelt hoe hij naar haar kijkt, ze draait zich abrupt om en kijkt recht in zijn ogen. Met een grijns op zijn gezicht kijkt hij terug, tot hij zijn blik afwend en in de verte staart.

Ze voelt zich ongemakkelijk maar besluit de rol van hulpvaardig meisje verder uit te spelen: ‘Ik zag u naar deze tas kijken, is die toevallig van u?’ De man grijnst en schudt bedachtzaam zijn hoofd. ‘Ik zou er maar heel voorzichtig mee zijn, als ik jou was.’

Hij speelt een vreemd spelletje met haar. Wanneer Katy aanstalten maakt om uit te stappen, staat hij ook op. Ze heeft geen zin om alleen met hem op straat te staan dus ze blijft zitten tot de volgende halte. De man gaat ook weer zitten. Dit gaat zo door voor de volgende drie haltes. ‘Eindpunt van lijn 16, P+R punt West, iedereen uitstappen. Deze bus rijdt niet verder.’ Katy heeft duidelijk geen andere keuze dan, met de boekentas onder haar arm, uit te stappen. De man stapt ook uit. Hij kijkt uitgebreid om zich heen, alsof hij de omgeving scant op iets of iemand. Dan pakt hij Katy bij de arm en onder zachte dwang duwt hij haar naar de parkeerplaats.

De man pakt met zijn vrije hand een autosleutel uit zijn zak en gebaart naar Katy dat ze op de passagiersstoel van een grijs busje moet plaatsnemen. Ze weet niet goed of ze bang moet zijn of niet, alles gaat zo snel. Voor ze het weet heeft de man de tas van haar overgenomen. Hij haalt een van de boeken uit de tas en legt deze open op zijn schoot. Katy slaat van verbazing haar handen voor haar mond. In plaats van pagina’s van een roman ziet ze een uitgesneden gat, gevuld met diamanten.

‘Jij had deze tas nooit mogen vinden, mevrouw Taekema is een gevaarlijke vrouw. Ze heeft de diamanten laten stelen, maar de koerier is een onbenul en kwam aan met gewone bibliotheekboeken in plaats van deze kostbare vracht. Nu moeten we zorgen dat we veilig bij de politie aankomen.’ Hij stopt de boeken wederom terug in de tas en gaat verder: ‘Het spijt me als ik je bang heb gemaakt in de bus, ik moest zeker weten dat je niet bij haar hoort. Doe je riem om, dan gaan we snel naar het bureau.’

Op het moment dat hij de auto wil starten, stopt er een sportwagen recht voor de bus. Ze kunnen geen kant meer op. Een oude vrouw stapt uit, ze beweegt veel soepeler dan je van iemand op leeftijd zou verwachten.  Ze heeft een pistool in de hand en loopt naar het busje van de man.

De man duwt de tas richting Katy en schreeuwt: ‘Rennen meissie, ik hou me wel met haar bezig.’ Maar Katy rent niet, ze zit versteend in haar stoel met de tas tegen zich aan gedrukt.

 Ze ziet hoe Marlies Taekema zich omdraait en het pistool haar kant op richt: ‘Geef me die tas! Nu!’ 

Advertentie

The sun is shining

Eerder deze week zou het 21 graden worden, dat sloeg al snel om naar voorspeld onweer. Uiteindelijk was het een vreemde, benauwde dag. Waarbij het zelfs ’s avonds laat nog mogelijk was om zonder jas buiten te lopen.

En ik kan het weten, het was voor mij weer tijd om van Ameland naar Groningen te reizen. Na de meivakantie, of een Moederdag weekend waarbij iedereen moeders’ nest opzocht, zat de trein afgeladen vol met studenten. Wat me pas echt opviel toen we met zijn allen het perron opliepen en als een kudde koeien het station uit stroomden. Ik beschreef het vriend J als een scène uit The piped piper.

Maar dat was niet waar ik over wilde schrijven. Toen ik de trein uitstapte was het dus nog warm in de lucht. Een gegeven waar ik spontaan blij van werd, gek wat het weer met je kan doen. Als de zon schijnt lijkt het toch allemaal wat mooier, fijner, beter.

Toen het nog een paar graden kouder was kon ik me storten op ‘Tim en het mysterie van Ameland’, een welkome invulling van de afgelopen lockdown-maanden. Weet je niet waar het over gaat? Dan heb je zeker iets gemist, lees hier maar eens. Ik ben trots op het project, zeker omdat ik aan veel verschillende kanten een steentje heb kunnen bijdragen. Als ik het boek nu lees zie ik eerst de omslag met de mooie titel die ik heb heb ontworpen, dan mijn naam in de colofon als redacteur en als ik het boek doorlees zie ik alinea’s waar ik aanvullingen op heb mogen schrijven. De mooie illustraties van Linda Vloedgraven word ik elke keer weer vrolijk van. De laatste is mijn favoriet, met een van de hoofdrolspelers die zich tot dan toe nog niet had laten zien.

Als ik dit zo omschrijf klinkt het wel erg als een klopje op eigen schouders, maar het was gewoon heel erg leuk om te doen. Een goede samenwerking met fijne mensen.

Het volgende leuke project staat alweer te trappelen (bijna letterlijk, het gaat over paarden). En daar mogen we dus mee bezig terwijl de dagen verder lengen en de zon nog meer gaat schijnen. Hopelijk zijn er straks mogelijkheden voor weer een boekpresentatie, misschien wel buiten op het strand. Als de zon schijnt zijn er ineens meer dingen mogelijk en hebben we er allemaal een beetje meer zin in. Ik in ieder geval wel.

Benieuwd naar Tim? Neem hier eens een kijkje!

De appel valt niet ver van de boom

Als mensen mij vragen of ik altijd al schrijver/journalist/geef-het-beestje-maar-een-naam wilde worden dan reageer ik met: “Nee, en het was ook helemaal niet de bedoeling om mijn moeder (soort van)achterna te gaan.” Maar here we are.

Overal het algemeen wordt het niet perse aangeraden om met familie samen te werken. Strubbelingen op de werkvloer moeten immers niet leiden tot gedoe in privésfeer. Toch heb ik de afgelopen weken met mijn moeder samengewerkt. Zij als uitgever en ik als redacteur voor het komende kinderboek ‘Tim en het mysterie van Ameland’. En dat ging eigenlijk best prima. Goh!

“In communicatie met andere partijen is zij dan ineens ‘Jeanet’, maar mail onderling wordt afgesloten met xxx i.p.v. een officiële groet.”

WhatsApp wisselt van foto’s in het zonnetje naar vragen over drukkosten en gegevens van die en die. Want daar heb ik dan ook een gelukje mee, zij heeft een flink netwerk, waar ik dankbaar gebruik van maak. En mensen die haar dan weer persoonlijk kennen vinden het alleen maar leuk dat ze benaderd worden door de dochter van…

Al wist mevrouw K. die ik laatst aan de telefoon had helemaal niet dat mijn moeder überhaupt een dochter heeft, toch echt al 26 jaar lang hoor.

Wat ook fijn is, bij haar kan ik me kwetsbaar opstellen. Veel in het hele proces met dit boek doe ik voor het eerst. En dat is toch best spannend. Gelukkig is zij dan niet te beroerd om het een en ander nog eens uit te leggen. Ook de partijen waar we verder mee samenwerken, weer uit dat netwerk van moeders, denken graag mee. Zoals illustrator Linda zo mooi zei: “Al doende leert men. Ik ben ooit ook ergens begonnen…” En daar heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in.

Wil je meer weten over het onderwerp van deze samenwerking? Als ik het boek daadwerkelijk in handen heb zal ik daar ook zeker een blogje over posten. Zo leuk! Als je interesse hebt in het boek maak je nu ook kans op een gratis vuurtorenticket (voor de Amelander vuurtoren), bekijk dat hier maar eens!

Toi toi toi

Het leven bestaat natuurlijk uit meer dan alleen maar werken, hoe leuk dat werk ook is. Vandaar dat ik me in deze blogs graag wat verder aan jullie voorstel en jullie mee te nemen in de wereld van Charlotte buiten Charming Stories.

Een van de dingen die ik graag in mijn vrije tijd doe is toneelspelen. Dit doe ik in een Amelander toneelgroepje, NoortOost Producties, met in 2019 mijn primeurvoorstelling.

Het leek me al langere tijd leuk om mee te mogen spelen en dat heb ik ook zeker laten doorschemeren. Ik zag de spelers namelijk regelmatig tijdens hun repetities, in het restaurant waar ik parttime werk. Ginnegappen tussen het spelen door, zo af en toe een schreeuw of gil van de mensen die vol voor hun scène gaan. Daar wil je toch gewoon bij horen? Ik zeker wel.
Het leek me een goede plek om mijn creativiteit op een theatrale manier de wereld in te gooien. Een goede balans met het thuis schrijven en tekenen.

Het stuk ‘Loslopende vrouwen’ was mijn debuut. Waar ik de 20-jarige Iris speelde, die haar pubergedrag nog niet was ontgroeid maar zich wel bewust was van haar mooie verschijning. Zo vond ook Frank, de mysterieuze buurman.

Iedere woensdag repeteren voor mijn werk aan, borrel na de repetitie (ijsthee voor mij want werk). Samen teksten oefenen en leuke toi toi toi’tjes voor het eerste optreden. Het maakt het een leuke, sociale aangelegenheid.

Opening night!
Het was toch even wennen om in Iris haar huid te kruipen en je medespelers als zodanig andere karakters te zien. Maar wat is het heerlijk om er mijn ziel en zaligheid in te kunnen leggen. En dan natuurlijk de interactie met het publiek, een van de leukste aspecten.

“Twee avonden en een matineevoorstelling waarbij mijn favoriete scène een flinke uitbarsting van mijn kant bevatte.”

Volgens mij werd het stuk goed ontvangen en ook van mijn medespelers mag ik nog een ronde blijven.

Voor corona de boel in de war schopte hadden we net de eerste repetities van een nieuw stuk er op zitten. Ook hier mag ik een gezellige flirt vertolken, maar wel een van geheel andere huize. Namelijk de Franse Yvette uit ‘Allo ‘Allo. En vergeet de dubbelrol met Generaal Von Klinkerhofen niet, als ik maar niet vergeet de hakjes van Yvette te wisselen voor zijn legerkisten…

Het kriebelt om verder te gaan. Nu wel genoeg tijd om de tekst door en door te kennen zou je zeggen?! “Oe smaakt de aas?” (Frans accent)

‘A Storytelling Adventure’

Een deel van mijn jeugd en tienerjaren ben ik opgegroeid op Ameland. Een geweldige ervaring, die ik altijd zal koesteren. Bedenk er dan bij dat mijn moeder al naam had gemaakt als journalist voordat ik überhaupt dacht aan een dergelijke carrière en het begin van mijn netwerk was geboren.

Uit dat netwerk zijn al meerdere mooie opdrachten voortgekomen. Een daarvan is Expeditie Ameland ‘a storytelling adventure’. Een weekend vullend evenement over vertellen en de schoonheid daarvan. Vol workshops en professionals die hun zegje komen doen. 

Laat mijn moeder daarbij nou ook deelgenoot zijn van de organisatie van dit mooie project, zo kwam het dat Charming Stories haar eerste sponsoring aanging. Zij vermeldden mij op de website als vriend en ik ontwierp de folder voor de promotie van het evenement.

De originele datum was in 2020 maar hoe het evenementen toen afging hebben we allemaal meegemaakt. Dus laat ik daar geen woorden meer aan vuilmaken.

11 t/m 14 november 2021 moet het gaan gebeuren en dat wil ik natuurlijk niet missen. Het begrip ‘verhalen’, in het Engels ‘stories’, zit zelfs in mijn naam. Als het zover is neem ik jullie zeker en vast mee. Volg mij daarvoor op Instagram, @Charming_Stories.

Bijbaantje tijdens de lockdown

De afgelopen maanden in lockdown hebben veel teweeg gebracht. Niet alleen ging de horeca dicht, werden alle evenementen afgezegd en kampen we nu met de avondklok, ook was het voor mij de vuurdoop wat betreft samenwonen met vriend J. 

Waar ik voorheen 3 á 4 dagen op Ameland vertoefde woon ik nu fulltime in Groningen. Thuiswerken, het huishouden, het bracht allemaal zijn eigen uitdagingen met zich mee. De loop van de week werd bepaald door de werkweek van J. Zelf had ik op een gegeven moment moeite met het onderscheiden van de verschillende dagen, zoals ik ook vertel in mijn vorige blog.

Om weer iets van ritme en beweging in mijn dag te krijgen meldde ik mij eind 2020 aan bij de Hanze Hogeschool. Samen met uitzendbureau Start People zochten zij mensen die in januari en begin februari wilden helpen met het surveilleren van digitale tentamens. Een beetje kennis van computers en volledige beschikbaarheid werd gevraagd. Nou, daar kon ik wel aan voldoen.

Zodoende moest ik gedurende twee weken ineens vijf dagen in de week werken, dat was ik zeker niet meer gewend. Maar het is een welkome invulling van mijn agenda. Hoewel we ons natuurlijk goed houden aan alle gestelde corona-maatregelen speelt het zich wel allemaal op locatie af, zo zie en spreek ik ook nog eens andere mensen dan mijn partner en een enkele vriendin.

Leuk om te merken hoe snel je ingeburgerd raakt in zo’n werksfeer, inmiddels neem ik mijn eigen kop mee voor de thee en warme chocomel en wordt er tussen het surveilleren door genoeg geginnegapt. Zo leer je elkaar ook snel wat beter kennen, zo twijfelt mijn ene buurman over een studie in Zweden en zingt de ander in een koor.

Na deze week is het weer voorbij. Het waren twee intensieve weken, met vroeg opstaan maar toch ook zeker met een gevoel van voldoening.

Natuurlijk zit ik met Charming Stories niet stil maar dat is toch een ander soort van werken. Het wordt tijd dat we allemaal de werkweek weer kunnen vullen met daadwerkelijke arbeid en dat dingen ondernemen weer ‘normaal’ word. Tot het zover is heb ik zelf genoeg leuks op het programma staan, houd daar mijn blog voor in de gaten!

Hoe? Interviewen met Charming Stories

Deze week spreek ik met Edwin en Valentijn, Rotterdammers die zich graag eens de Waddenzee over waagden om het mooie Ameland te bezoeken. Hier deden zij meer dan alleen vakantie vieren, ze namen ook de eerste stappen om een stripboek te schrijven. Meer daar over weten? Lees dan mijn artikel in de februari editie van De Amelander. Een goede afwisseling van al wat er zich in de wereld afspeelt momenteel.

Zover is het nu nog niet, hoe komt zo’n artikel eigenlijk tot stand?

Eerst ben ik via via in contact gekomen met Edwin en zijn zoon Valentijn, het boek had ik voor de tijd al gelezen. Echt een leuk boekje en zo kan ik inhoudelijke vragen stellen. Vanuit dat enthousiasme heb ik contact gezocht met Edwin en hem voorgesteld een stuk over hen te schrijven voor De Amelander. Hier was hij gelijk voor in, goede publiciteit voor zijn boek immers. Zij wonen in Rotterdam én we zitten in een gedeeltelijke lockdown, dus het gesprek zullen we hoe dan ook via een digitale verbinding houden. Dit brengt dan gelijk nieuwe ‘obstakels’ met zich mee.

Maar dat is niet onoverkomelijk, ruim een half uur aan opname heb ik aan het gesprek overgehouden. Nu is het tijd om dit uit te werken. Ik luister altijd de opname en maak notities over stukjes die ik absoluut wil vermelden. Soms typ ik mee op de snelheid van de opname, soms pauzeer ik even en luister ik een gedeelte vaker af.
Dit is dan nog geen samenhangend verhaal, eerder allemaal losse brokjes tekst. Dit moet dus nog een lopend artikel worden.

Dit doe ik door twee documenten naast elkaar te zetten, een met het uitgeschreven interview (rechts) en een leeg document (links) waar ik het artikel vorm ga geven. Ik loop het interview door en vorm al gaandeweg alinea’s, dit hoeft niet eens te beginnen met de eerste. Ik vind regelmatig eerst de uitsmijter, een leuk of uitnodigend einde van het artikel. Bij dit soort onderwerpen is dat vaak mijn mening over het werk of wat ik de auteurs in de toekomst toewens. Het boek is ook nog te koop dus daar verwijs ik natuurlijk ook naar. Als je door het lezen van het artikel het boek wilt kopen moet je dat wel makkelijk kunnen vinden immers. Dat zijn dan ook gegevens waar ik altijd naar vraag in een interview. Ik heb natuurlijk mijn eigen vragen voorbereid maar eindig een interview altijd met de vraag wat mijn gesprekspartner nog graag kwijt wil of graag vermeld ziet. Daar komen soms nog hele leuke feitjes achterweg.

In het rechter document streep ik de gebruikte informatie weg zodat ik weet wat ik nog kan gebruiken, je wilt immers niet twee keer hetzelfde lezen. Ook houd ik in de gaten hoe lang het artikel wordt, het is lekker om een lang artikel te schrijven maar dit moet niet ten koste gaan van de leesbaarheid en de inhoud.

Voor het artikel over het stripboek ben ik momenteel bij de stap van het uitschrijven van het interview aangekomen, gelukkig is de deadline nog ruim twee weken weg. Wanneer ik het tot een artikel heb uitgeschreven stuur ik het nog op naar de geïnterviewde zodat zij kunnen kijken of ik geen verkeerde informatie heb gebruikt. Dat kan natuurlijk, dat ik iets verkeerd heb begrepen of anders heb geïnterpreteerd.

Is het helemaal af dan stuur ik het naar de eindredacteur van De Amelander, met hem heb ik ook altijd contact over de onderwerpen waar ik over schrijf. En dan houd ik mijn brievenbus in de gaten tot de krant binnenkomt, het blijft toch leuk om je eigen werk gedrukt en wel te zien staan…

Thuiswerkterror

De titel is iets dramatischer dan de werkelijkheid hoor, maar dit bekt wel lekker.

Het afgelopen jaar hebben we met zijn allen veel meer thuisgewerkt dan ooit, wat konden we ook anders met de ene lockdown na de andere. Voor mij persoonlijk gold dat ik in 2020 ongeveer de helft van het jaar thuis heb gezeten. Iedereen vraagt “Verveel je je al?” Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik me nog niet heb verveeld, maar wel wordt het steeds lastiger om een ritme in de dag te houden en ook vergeet ik regelmatig welke dag het überhaupt is. Vandaag is het dinsdag, toch?

Nu in 2021 heb ik al wel weer wat meer dingen op de planning. Waardoor ik ook ineens te maken had met dingen als Zoom en Teams. Zelf kwam ik eigenlijk niet verder dan Skype en misschien eens een keer videobellen via WhatsApp. Maar blijkbaar is Skype niet hip/handig genoeg voor de huidige thuiswerkers.

Hoe handig al die middelen ook zijn, het gaat toch altijd de eerste vijf minuten verkeerd, als het niet langer is. De verbinding valt weg, meneer A hoort mevrouw B niet, meneer C snapt niet hoe de muteknop werkt en dan heb ik het nog niet eens gehad over al die gekke achtergronden en effecten die je bij onder andere Zoom kan toepassen. Ze vliegen het internet over, grappige memes van serieuze vergaderingen met grappige per ongeluk toegepaste filters. Denk aan je serieuze collega met apenoren oid, ik heb geen Zoomaccount, dus precies kan ik het je niet vertellen. Maar ik kan me zo wat gênante dingen voorstellen.

Ook in mijn privé leven moest ik een handige opstelling maken voor een telefoon waar ik kon praten maar die ook mijn pianotoetsen kon zien, digitale pianoles dus. Het is nu helaas even niet anders. En dat brengt dan ook wel weer nieuwe uitdagingen met zich mee. Hopelijk kunnen we elkaar later dit jaar allemaal weer ‘echt’ in de ogen kunnen kijken.

Nieuw jaar, nieuwe kansen

Goede voornemens zijn berucht voor de houdbaarheid van een week of twee. Maar op zakelijk gebied heb ik wel een aantal doelen voor dit nieuwe jaar.

Zo ben ik het nieuwe jaar begonnen met een oproep op de Facebookpagina ‘Ambitieuze meisjes’, een groep voor en door vrouwelijke ondernemers die elkaar helpen en steunen in de jungle die ondernemen heet. Ik vroeg naar tips en tricks voor het inzetten van de sociale media van Charming Stories zelf. Aangezien mijn werkzaamheden momenteel wat heen en weer waaieren van journalistiek naar redactiewerk en vormgeving en weer terug was ik de weg een beetje kwijtgeraakt. Immers allemaal passend bij tekstschrijven en communicatie maar ook verschillende en dus lastig om een rode draad aan te brengen op een en dezelfde pagina.

Bij het schrijven van mijn oproepje richtte ik me specifiek op tips wat betreft Instagram. Dat is enerzijds een mooi platform voor het tentoonstellen van je skills als contact onderhouden met je volgers en netwerk. Aangezien ik met Charming Stories graag persoonlijk en transparant overkomt hoop ik later dit jaar meer daadwerkelijk met jullie te kunnen kletsen.

Een van de reacties kwam van Veerle van ‘Thatsmefotografie’. Zoals haar bedrijfsnaam doet vermoeden is ze fotograaf, ons eerste contact ging dan ook over een mogelijke fotosessie. Ik wil de foto’s die ik heb graag aanvullen met nieuw materiaal. Maar dat is voor latere zorg. Eerst zijn we verder gegaan op het onderwerp content strategie, dat is haar tak van sport momenteel naast de fotografie. We hebben een uitgebreid videogesprek gevoerd om elkaar te leren kennen en ze vertelde mij wat haar 1:1 traject inhoud. Het komt er op neer dat we later deze week weer uitgebreid gaan bellen en dan onderzoeken we mijn kernwaardes om dat in nog een aantal gesprekken om te toveren in een strategie en gevulde planning. Ik kan niet wachten!

Oh, maar eerst heb ik nog de eerste ‘huiswerk’ opdracht. Dus ik ga de komende dagen uitzoeken wat jullie nu eigenlijk willen zien en wat in mijn werkveld gevraagd word van een tekstschrijver en redacteur. Om daar vervolgens samen met Veerle op in te kunnen spelen.

Zijn jullie ook zo benieuwd wat dit gaat worden? Volg me dan op @Charming_Stories!

Een week heeft zeven dagen

Wat is dat nou voor titel? Ik hoor het je bijna denken. Dat een week zeven dagen heeft weten we allemaal wel. Maar soms is het goed (en nodig) om daar even extra bij stil te staan. Een week heeft namelijk maar zeven dagen, en die vliegen voorbij. Dus voor je het weet is er alweer een week voorbij.

Ik heb momenteel een werkweek van officieel 42 uur. Hoe? Nou door 26 uur in de horeca op Ameland te werken (+ daar ook nog heen te reizen) en daarnaast nog 16 voor Uitgeverij Palmslag. Alles voor Charming Stories moet ik daarnaast nog doen. Eerlijk gezegd valt dat niet altijd mee. Een deadline halen terwijl de zon eindelijk schijnt en mijn hoofd nog vol zit van het werk dat ik die week al heb gedaan wil niet altijd even goed lukken. Het is namelijk makkelijk om aan de verleiding toe te geven en de laptop dicht te klappen, eindelijk weekend! Maar alles wat nog ‘moet’ blijft toch in je hoofd sluimeren dus helemaal tot rust komen is er niet bij.

Ik typ ook dit blog terwijl over 5 dagen twee artikelen richting de hoofdredacteur van De Amelander moeten, nog niet af, nog niet gecorrigeerd… Maar de tijd tikt maar door.

Dus ik zal eens even dat interview gaan uittikken, de wandeling komt later weer.

Had een week maar een dagje meer…